پيام

قافيه باران
91/9/17

+ اولين يادواره شهداي دانشگاه بود.... حاجي بچه ها رو جمع کردن طرح يادواره رو ريختيم...سه رور برنامه با 4000 نفر مخاطب... قيمت بالايي به نسبت اون سال در اومد ولي واقعا برنامه بود... رو طرح حسابي کار کرده بوديم حاجي جلسه اي با مسئولين شهر گذاشتن براي گرفتن بودجه.. و يه قرار جلسه اي هم بلافاصله بعدش براي ما... همه تو دفتر جمع بوديم و اميدوار که الان حاجي با دست پر بر ميگردن ساعت بعد ...حاجي اومدن....

جناب همسر 91/12/1

سرشون پايين بود... با همون آرامش و متانت هميشگي... در بين شور و شوق بچه ها عبور کردن...نشستن بدون مقدمه و بعد از بسم الله..بچه ها شب عمليات...بود هيچي به بچه ها نرسيد ..نه آب ...نه غدا... نه مهمات... دست خالي ...بچه ها با سلاح دلشون جلوي دشمن واستادن... با توسل به ائمه...با توکل به خدا... تا صبح مقاومت کردن...

همينطور که حرف ميزدن حجم بغض حاجي بيشتر ميشد...بچه ها يه لحظه هم عقب نکشيدن ...تا آخرين نفس موندن... کم کم صداي هق هق جمع بلند شد...يادمه حاجي يه ساعت تمام از عمليات حرف زدن...و جمله ي آخر گفتن ...بچه ها هيشکي قول همکاري نداد.....

چکار ميکنين ميمونين يا.... همه با هم گفتن ميمونين... يادواره شهداي اون سال برگزار شد ...با دست خالي ... با کيفيت عالي... با سلاح اخلاص... با يک چاردهم بودجه تعيين شده که عمدتا از جيب خود بچه ها بود...اون سال به يادماندني ترين يادواره کشور شد...بچه ها شبهاي عمليات رو تجربه کردن...حتي گرسنگي ها و تشنگيهاش رو:((((

قافيه نوشت:حاجي=حاج بهزاد زارع...مسئول بسيج دانشگاه بين المللي امام خميني و از جانبازان سرفراز هشت سال دفاع مقدس...هيچ وقت اون جلسه رو فراموش نميکنم...:(((

ياداون روزابخير

بله...بادش بخير:(((